Ik vond mijn vriendinnen met kinderen “Burgerlijk”
Als lang twijfelende Baby Dilemma moeder,
ben ik als je naar mijn kinderen kijkt (3 en 5) al best een ouwe taart.
Mijn vriendinnen die even oud zijn,
hebben gemiddeld zo’n tien jaar oudere kinderen dan ik.
Ik vond mijn vriendinnen met kinderen “Burgerlijk”
Toen zij kleine kinderen hadden,
had ik hier helemaaaaaal niets mee.
Ik vond als kindervrij persoon
hun bestaan op dat moment zelfs een beetje burgerlijk.
Weg flexibiliteit bij de komst van kinderen
Ook irriteerde me hun weinige flexibiliteit.
De zin: “dan heb ik geen oppas” of “als ik oppas kan regelen” kon ik niet meer horen.
Ik vond het een zaak van prioriteit.
Vreselijk dat huisje-boompje-beestje gedoe!
Ik investeerde ook veel te weinig in hun kinderen.
Verjaardagen gingen vaak aan mij voorbij, gewoon geen erg in.
Zwemdiploma’s, rapporten, noem maar op,
werden met ons als kindervrije personen dan ook steeds minder gedeeld.
Alleen maar over de kinderen praten
Ook kon ik –en kan trouwens- me ontzettend irriteren,
aan ouders die alleen nog maar over de kinderen konden praten.
Met beide benen op de grond door kinderen
Ik begrijp nu inmiddels meer dan ooit,
dat als de kinderen klein zijn, het voornamelijk om hen draait
en je daar vaak over praat.
En dat je qua planning veel minder flexibel bent, zowel zakelijk als privé.
Kinderen hebben mij in dit opzicht een stuk “menselijker”gemaakt naar andere ouders toe.
En ik zeg nu zelf ook regelmatig:
“dan heb ik geen oppas” of “als ik oppas kan regelen”
En mijn vriendinnen lachen zich nu suf om mijn burgelijke bestaan.