Voor mijn zoon van 6 was jij zijn beste maatje.
Hij rende de laatste weken naar je toe en omhelsde je intenser dan ooit.
Daar genoot ik ontzettend van
en hoopte tegelijkertijd dat dit nog lang zou duren…
Maar helaas stapte je onverwachts uit het leven.
Ondanks dat je nog zo gezond en vitaal was, of leek.
Ik ging er vanuit dat je 100 zou worden.
Het bericht kwam dan ook als een donderslag uit een heldere hemel.
Voor mijn zoon al helemaal onwerkelijk dat zijn opa er niet meer is.
Dat terwijl opa hem nog zoveel wijsheid had willen bijbrengen.
Wijsheid die mijn zoon nu ergens anders moet vergaren of wijsheid die helemaal niet te vergaren valt.
Een super gemiste kans voor beiden!
Want ook mijn zoon zorgde voor andere denkwijzen bij opa.
Zoals mijn zoon zijn alternatieve schaakopstelling die hem bezig hield.
En de openheid van vragen die soms confronterend maar eerlijk en oprecht waren, zoals:
“opa, komt er nog een nieuwe oma?”
Lang twijfelen over kinderen zorgt er vaak voor dat je op latere leeftijd kinderen krijgt,
met als gevolg dat opa en oma ook al wat ouder zijn of er zelfs niet meer zijn.
Dat ze qua gezondheid te oud zijn om actief dingen met de kinderen te doen
en ook te oud zijn om als back-up te fungeren als dat nodig is.
Dit is de tol van laat ouderschap!
Omdat ik in 16 maanden mijn schoonouders ben verloren,
schiet er regelmatig door mijn hoofd:
“Dit is de tol van laat ouderschap! Eigen schuld dikke bult!”
Op latere leeftijd kinderen krijgen betekent nou eenmaal korter genieten van opa’s en oma’s.
Maar……
Het moest zo zijn. Het is zoals het is!
De tol van laat moeder zijn moet ik dan ook accepteren.
Het moest zo zijn!
Ben jij een oudere vader of moeder? Deel svp je ervaring!