“Ik speel en kroel veel met mijn hond. Zielsveel hou ik van dit beest.
Hij begrijpt me. Is lief. Trouw ook, loyaal en speels.

Ik verzorg ‘m graag. Vol overgave en met liefde.
Hoe zou dit zijn met een kind? Hoe zou dit voelen?
Hou ik daar meer of minder van? Of is dit verre van vergelijkbaar?

Het eerst even proefdraaien met een kind zou mooi zijn.

Ik zou dolgraag willen oefenen met een eigen kind. Ik zou willen waarnemen hoe het voelt. Ik zou willen kijken of het iets met mij doet, zodat ik daarna definitief kan beslissen.

Het lukt me niet om me er een voorstelling van te maken. Hoezeer ik mijn best ook doe. Ik krijg niet bedacht hoe ik het doe als moeder en wat ik ervan vind. Het blijft abstract.

Helaas.

Leenkinderen van vrienden helpen niet. Een Chinese babypop slaat nergens op, die overweeg ik niet eens te kopen. Mijn oude Tamagotchi dan toch maar weer eens tevoorschijn halen? Of zou een virtueel spel waarin je vadertje en/of moedertje kunt spelen iets zijn?

Ik ben toch niet de enige die zou willen ‘proefdraaien’?

Moeders lijken betoverd

Moeders vind ik subjectief, want die zeggen doorgaans niet meer terug te willen. Ondanks het geworstel en het gezwoeg. Ze lijken betoverd. Soms erger ik me zelfs aan dat ‘overdreven moedergedrag’ en vertoon ik kenmerken van weerstand.

Moet ik dan echt zelf gaan baren om het moederschap te kunnen ervaren?

Om het ‘echte’ gevoel te kunnen ervaren, is het antwoord: JA.

Maar als ik dat doe dan kan ik niet meer terug.

Inderdaad. There’s no way back!

Dat ga ik dus mooi niet doen. Maar wat doe ik dan wel?

De gedachte aan het hebben van een eigen kind blijft moeilijk

Ik weet dat ik niet weet wat ik mis zolang het er niet is. Toch ben ik bang om iets te missen. Aan de andere kant ook weer helemaal niet. Ik zie de uitdaging en sta open voor vernieuwing, maar bij een kindkeuze heb ik dit minder.

ACCCHHHH. Het is groot. Het is te groot voor mij. Hierdoor verlam ik en stel ik mijn mogelijke kinderwens verder uit…”

Abstractie is vaak een issue van een twijfelaar

De abstractie van een ongeboren eigen kind wordt regelmatig genoemd door twijfelaars.

Je kunt je er tevoren geen voorstelling van maken en je kunt naderhand ook niet meer terug.

Lekker is dat!

Waarom kun je je er geen voorstelling van maken?

Dat je er geen voorstelling van kunt maken zit in de ‘liefde’ die je ontwikkelt zodra je een eigen kind krijgt.

Onvoorwaardelijke liefde.

In mijn boek ‘Het babydilemma’ schrijf ik hier het volgende over: 

“Het verschil van liefde zit ‘m in het onvoorwaardelijke. Dit zie je duidelijk terugkomen in de reacties van een aantal moeders die ik heb ondervraagd. Noem het oerliefde dat ontstaat zodra je moeder wordt. En het is maar goed dat dit gebeurt, want anders zouden veel ouders hun kinderen op Marktplaats zetten of weggeven aan iemand met een onvervulde kinderwens. Je kunt het ouderschap oefenen met dieren, leenkinderen en babyrobots, maar het gevoel blijft anders. Een eigen hond komt in mijn ogen het meest dichtbij dit gevoel. Familieleden kunnen ook bij dit gevoel in de buurt komen maar bij andere dierbaren blijft de relatie voorwaardelijk. Als jouw beste vriendin in het criminele circuit belandt en een moord pleegt, dan is de kans groot dat de liefde voorbij is. Een heftig voorbeeld, meestal zijn het veel minder grote incidenten die een vriendschap laten beëindigen. Bij je eigen kind zal je de daad eerst in twijfel trekken en dan pas afkeuren. Ondanks dat je hart verschrompelt van de pijn, blijft de liefde bestaan. Een mooi voorbeeld hiervan wordt geschetst in de bestseller roman ‘Het diner’ van Herman Koch. In dit boek wordt de loyaliteit van vier ouders op de proef gesteld wanneer blijkt dat hun kinderen een misdaad hebben begaan. Hoe ver ga je dan om je kind te beschermen? Inderdaad, heel ver… Onvoorwaardelijk!”

Kun je eigenlijk wel een verkeerde kindkeuze maken?

Wetende dat het geluksniveau op de lange termijn doorgaans niet verandert bij de komst van kinderen, dat moeders, op een enkeling na, niet meer terug willen, dat je in staat bent te dealen met de situatie waarin je verkeert of dit nu met of zonder kinderen is en of het nu wel of geen goede beslissing is geweest, dan vraag je je af of een verkeerde keuze eigenlijk wel mogelijk is. Vooral als je een weloverwogen keuze hebt gemaakt.

Wil jij een weloverwogen keuze maken, de beste keuze voor jou?! Een keuze waar we naar toewerken vanuit je gevoel aangevuld met een dosis gezond verstand. Zodat je verder kunt met je leven, met of zonder kinderen. Klik hier voor meer informatie.

Hoi! Ik ben Ida en ik pleit voor gelukkige vrouwelijke professionals in werk en privé. Daarom help ik behalve de vrouw achter de twijfelaar ook bedrijven  met ‘nieuw leven’ in business. Van de worstelende young professional, zwangere professional, tot en met de nieuwbakken moeder & professional. Waarom? Omdat ik zelf heb lopen worstelen in al deze rollen. En dat hoeft niet. Dit leidt tot onnodig uitstel van een mogelijke kinderwens en dit is niet zonder risico’s. Meer lezen over mij?