Woensdag 13 november 2013 leek voor Arthur een dag als ieder ander…
Na afloop van een partijtje voetbal kreeg ik op een verlaten parkeerplaats plotseling kramp in mijn borst. Ik reed naar huis, dat ging nog net. Sophie, mijn vrouw, deed open en besloot meteen de buurvrouw te gaan halen toen ze mij pijn zag lijden. “De buurvrouw? We hebben de dokter nodig!”, riep ik. Ik heb zelf nog de huisartsenpost gebeld, maar dat was het laatste wat ik mij kan herinneren. Toen Sophie terugkwam met de buurvrouw hoorde ze me nog zeggen: “ik ben de patiënt!” Tijdens deze laatste woorden vloog de telefoon door de lucht en zakte ik in elkaar.
Mijn vrouw begon direct met reanimeren. Niet lang daarna was de ambulance er.
Na de eerste schok hoorde ik Sophie in de verte roepen. Ik dacht: ik lig hier in mijn holletje, zij vindt mij hier lekker niet. Ik heb nu echt even geen zin in haar gezeur en houd me lekker stil.
Verder was het donker. Ik wist niet waar ik precies was. Een tweede schok volgde.
Ik hoorde de buurvrouw naar mij roepen, en dacht: is ze nou de buurvrouw gaan halen om mij te zoeken? Wat zielig! Als ik nu reageer, heb ik nog steeds gezeur van Sophie en daar ben ik wel klaar mee. Ik blijf hier lekker in mijn holletje liggen en reageer niet! Bij de derde schok hoorde ik vreemde stemmen. Waarschijnlijk ambulancebroeders en politieagenten.
Ineens hoorde ik ook een van mijn kinderen heel hard en paniekerig om ‘papa’ roepen.
Toen dacht ik: shit! de kinderen zijn in gevaar, nu moet ik mijn holletje wel uitkomen om te helpen. Mijn kinderen hebben mij nodig!
Dit was het moment dat ik mijn eigen hartslag weer terugkreeg. Al snel namen ze me mee naar het ziekenhuis.
… het werd echter een dag die hem tekende voor het leven.
Een kind, een andere liefdeservaring?
Alleen toen hij zijn zoon hoorde roepen zag Arthur reden om terug te komen. Alleen toen besloot hij niet dood te gaan. Arthur denkt dat hij niet was teruggekomen als hij zijn zoon niet zou hebben gehoord. De impulsen van anderen lieten hem alleen maar verder wegglijden.
Dat de liefde voor kinderen intens diep gaat blijkt wel uit dit verhaal. Onvoorwaardelijke liefde voor een kind is anders dan de liefde voor een partner, die in bijna alle gevallen voorwaardelijk is. Noem het oerliefde dat ontstaat zodra je moeder of vader wordt, of dan ineens heviger aanwezig is.
De onvoorwaardelijke en onbeschrijfbare liefde voor een kind
Liefde voor een kind is een variant waarvan ik niet wist dat deze bestond. Liefde die je niet mist zolang het er niet is. Als de nuchterheid zelve en als kindervrij persoon had ik nooit gedacht een dergelijke liefde te kunnen voelen. Ik zou het als klinkklare onzin hebben bestempeld in een discussie met vriendinnen.
Twijfel jij over kinderen?
Bereid je als je kinderen krijgt voor op onbeschrijfbare en onvoorwaardelijke liefde voor je kind. Een gevoel waar je je als kindervrij persoon moeilijk een voorstelling van kan maken.
Je weet niet wat het is, zolang het er niet is.
Deze vorm van liefde is prachtig -dat heeft Moeder Natuur prima geregeld- maar het kan ook benauwend aanvoelen, pijn doen, je doen wankelen. Maar … het kan ook levensreddend zijn, zoals bij Arthur 🙂
En Arthur…
Na de hartstilstand is hij twee dagen in coma gehouden. Na anderhalve week in het ziekenhuis mocht hij weer naar huis. Na twee jaar revalidatie is Arthur er, lichamelijk en geestelijk gezien, weer helemaal bovenop gekomen. Hij ervaart het leven na zijn hartstilstand als een tweede kans en is bewuster gaan leven en meer gaan genieten, onder andere van zijn kinderen. Weliswaar als co-ouder, want na de hartstilstand realiseerde hij zich dat hij ‘het gezeur’ van zijn vrouw meer dan beu was en dat zijn huwelijk voorbij was (voorwaardelijke liefde). Ook is hij van baan veranderd.
Het lukt hem steeds beter om zijn ‘nieuwe’ leven op te pakken.
Zijn zoon moest eens weten dat hij het leven van zijn vader heeft gered … de held!
Wil je meer weten over de onvoorwaardelijke liefde voor kinderen? Bestel dan hier mijn boek
De namen in dit waargebeurde verhaal zijn gefingeerd.
Een kind, een andere liefdeservaring? Wat denk/vind jij? Hieronder kun je reageren.
Mooi verhaal en vooral super goed nieuws dat de man het overleefd heeft, ook heel speciaal dat dat door zijn zoon komt.
Wel vind ik het jammer dat ouders vaak aan niet-ouders het idee geven van “Jij weet niet hoe het voelt, de onvoorwaardelijke liefde voor je kind”. Terwijl iedereen toch een kind is van zijn ouders en de meeste mensen die onvoorwaardelijke liefde in de andere richting, van hun ouders naar hen toe, ervaren hebben… en als het goed zit, deze liefde zelf ook voelen naar hun ouders toe. Neen, ik heb (en wil misschien) geen kinderen, maar: Ja! Ik kan me zeker en vast een heel goede voorstelling maken van dat onvoorwaardelijk gevoel!
Hoi Sarah, bedankt voor je mooie antwoord!
Fijn voor de man, maar toch een rare wending gegeven aan de mensen die twijfelen over kinderen,. Het blijkt toch steeds weer alsof we in een hoek worden geduwd dat we kinderen moeten krijgen, bij twijfel gewoon doen of zoiets.. Voor mij geen toegevoede waarde anders dat het gewoon een fijn verhaal is voor zijn kinderen, al klinkt het ook alsof hij zijn wederhelft nog niet gevonden heeft en maar is blijven hangen bij iemand vanwege een kind..
Hoi Brenda,
Zeker niet bedoeld om je in een hoek te duwen.
Gr,
Ida