Er wordt vaak geroepen dat een relatie goed moet zijn als je een kind wilt.
Dat is zeker aan te raden wil je dat je relatie een babyfase doorstaat.
Maar heb je er ook wel eens aan gedacht dat het omgekeerd kan zijn?
Steeds vaker spreek ik mensen die een goede relatie hebben maar toch de angst hebben om aan kinderen te beginnen. Heb jij een goede relatie, kun je alles delen met elkaar, en voelt het veilig en vertrouwd samen ? Waarom dan een Dilemma?
Juist de ware liefde en de perfecte relatie die je zo ontzettend koestert kan de angst geven dat een kind roet in het eten gooit. Dat al het mooie wat jullie samen hebben opgebouwd in een klap anders zal worden.
Een kind kan roet in het eten gooien en toekomst onzeker maken
Die kans is zeker aanwezig, je maakt je eigen toekomst onzeker als je kiest voor kinderen. Hormonale zaken kunnen opspelen, er kan iets met het kindje zijn, het niet zwanger kunnen worden kan meespelen, minder seks of de druk van een kind op een relatie algemeen. Dit zijn slechts enkele factoren die je relatie negatief kunnen beïnvloeden.
Ik heb nog maar zelden gehoord dat een kind de relatie positief beïnvloedt ondanks dat je er een warm familiegevoel voor terugkrijgt. En om eerlijk te bekennen, mijn relatie is er ook niet beter van geworden. Het is best hard werken om het leuk te houden, harder dan voordat we kinderen hadden.
Maar vergeet niet wanneer je relatie goed is, dan kun je samen ook veel aan. Kinderen kunnen dan zelfs een welkome aanvulling zijn.
Durven jullie samen in diepe wateren te springen?
“Durven jullie samen in diepe wateren te springen?”
Vraag je, en daar ga ik even op in, want het is nogal sturend vind ik, in tegenstelling tot de titel.
Volgens mij komt durf voort uit motivatie: je durft iets aan omdat je het graag wil. Zonder motivatie, is durf zinloos en bestaat dus ook niet.
Je kunt de “mijn relatie is goed maar ben bang dat” ook anders invullen. Bijvoorbeeld met de vraag: Als je tevreden bent met je leven, waarom zou je het dan veranderen?
“All of humanity’s problems comes from man’s inability to sit still in a room.”- Blaise Pascal
Volgens mij is de eerste vraag niet: durf je iets, maar hoe voel je je, nu, op dit moment? Wat heb je nodig? Als je tevreden bent, koester dat. Ben je het niet, onderzoek het. Zoek het antwoord op wat ontbreekt en wat jou juist – hier en nu- kwaliteit van leven geeft. Dan kan je daarna eens denken hoe je dat wat je nastreeft, wil bereiken. Bijvoorbeeld met een kind of juist een wereldreis.
Maar beter nog, leer je te verbinden met de “human condition”, leer in een stoel te zitten en te accepteren.
Want wie alles heeft, maar dat niet ervaren kan uit eeuwige honger naar meer, creëert zijn een eigen hel op aarde. Of dat nu met of zonder kinderen is.
Misschien heb ik dit niet duidelijk genoeg verwoord. Ik bedoelde te zeggen dat mensen eigenlijk wel een kind willen maar niet durven omdat het de goede relatie aan kan tasten. En dan geldt: “Durven jullie samen in diepe wateren te springen?” Het bericht is op geen enkele wijze sturend bedoeld. Bedankt voor je feedback!